Trzebnico, Ojczyzno Duszy Mojej,
tyś mi niczym zdrowie;
jak należy Cię cenić,
ten tylko się dowie,
kto Cię stracił,
migrując za chlebem...
Tymczasem przenoś moje serce utęsknione
pośród wzgórza pięknie majem ukwiecone,
popod górki obsypane złocistymi gwiazdami,
i pośród braci, zwanych kociogórzanami.
Niechaj buczyna wyszumi opowiastki najpiękniejsze,
choćby z dziejów pradawnych te naj... najdawniejsze,
przekazywane listeczkom z dziada, pradziada,
A gdy zmęczona spocznę nad stawów taflą gładką
i w krainę dzieciństwa przejdę wspomnień kładką,
wtedy nikt i nic mnie już stąd nie ruszy,
wszak tu moje miejsce - Ojczyzna Mej Duszy.
maj/czerwiec 2008
Gdybym miała zachęcić Kogoś do odwiedzenia tego uroczego zakątka, napisałabym tylko: nie sugerujcie się częstochowskimi rymami nieuleczalnej grafomanki, ani kadrami, bo o popełnianiu ich ona także nie ma zielonego pojęcia. Zwariowała na punkcie Trzebnicy, ot, tyle... Sami oceńcie, co jest najurokliwszego w tym mieście...
... i czy nie można dla niego postradać zmysłów?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz