Jezu, w ziemię wdeptany...

Na cmentarzu przy ulicy Prusickiej, uderzył mnie przykry widok. Zniszczone, połamane krzyże, symbole religijne porozrzucane tu i ówdzie. Widać, że to nie chuligańskie wybryki, ale niszczycielska ręka czasu poczyniła te straty.
W pierwszej chwili zaczęłam zastanawiać się, kto odpowiada za porządek na cmentarzu. Wiem jednak, że takie pytania rodzą zwykle lawinę przerzucania odpowiedzialności: "my sprzątamy alejki, groby nie należą do nas", "to nie mój grób - to jego"... Co w takiej sytuacji?
Dbamy o bezpańskie psy - a co z "bezpańskimi" grobami? Co z pamięcią o przeszłych pokoleniach? Co z porządkiem wokół miejsc ich - spokojnego? - spoczynku? Czy blask otaczać je musi jedynie 1 listopada?

Jakże łatwo dostrzec nam belkę w czyimś oku, własnej drzazgi ignorancji nie zauważając. Jak prosto wytknąć błędy innym, swoje grzechy zaniedbania pomijając. Może to i "nie nasz problem", tylko... Jeśli "nie nasz" - to czyj? Zarządcy? Pogrzebanego? Rodziny zmarłego (osiadłej gdzie indziej, nie żyjącej już czy też "mającej to gdzieś")?
Nie nasz przecież... Niech zainteresują się tym inni: strzelcy, harcerze, uczniowie, ktokolwiek inny...

Czy pielęgnowanie pamięci o minionych pokoleniach nie jest obowiązkiem ogólnospołecznym? Hmm, no tak, przecież my mamy tyle na głowie, zarabiamy pieniądze, wciąż gdzieś się śpieszymy, a zmarłym "i tak już nie zależy"...
Lepiej oburzać się, że kontrowersyjny artysta "obraża - poprzez szklany ekran - nasze uczucia religijne". A że obok naszego rodzinnego grobowca wdeptany jest w ziemię pordzewiały Jezus czy zbutwiały krzyż? Nas to przecież nie dotyczy...

Gdy byłam młoda i głupia, wydawało mi się, że potrafię zmienić świat. Dziś już wiem, że nawet maleńki jego skrawek, lokalną Ojczyznę, trudno zmienić w pojedynkę...
Ciągle jednak wierzę, że WSPÓLNIE można więcej!