Staropolskim krokiem przez trzebnicki Rynek

"Poloneza czas zacząć. - Podkomorzy rusza
I z lekka zarzuciwszy wyloty kontusza,
I wąsa podkręcając, podał rękę Zosi,
I skłoniwszy się grzecznie, w pierwszą parę prosi.
Za Podkomorzym szereg w pary się gromadzi;
Dano hasło, zaczęto taniec - on prowadzi."

(Adam Mickiewicz, fragment "Pana Tadeusza")

Uroczy piątek - któż nie lubi piątków?
Piątek, który rozbrzmiał polonezem, skąpał trzebnicki Rynek staropolską tradycją, zajaśniał błękitem nieba. Kociogórek i Lubuszka ledwo się pohamowali, by nie wskoczyć w tany wraz z maturzystami, ciałem pedagogicznym i dyrygentami gminy i powiatu. Tańczący stąpali dostojnie po białym, śnieżnym dywanie, korowód wił się i rozlewał - niczym długi wąż - przed majestatem Ratusza. Pary pewnie i z godnością przesuwały się kolejnymi figurami tańca, dłonie lekko na sobie spoczywały, kolana delikatnie podkreślały takt muzyki, a ciała z wdziękiem opierały się mrozowi, dostojnie dygając w tę i we w tę. Choć luty namiętnie przytulał się rumieńcami do zgromadzonych, choć szczypał w nosy i odmrażał kończyny - tradycja silniejszym biła blaskiem, grzejąc serca i rozpalając w nich polskość. Żonglowali ukłonami, rozdawali uśmiechy, płynnie płynęli poloneza nurtem, zwinnie dozowali skręty, czwórki, mosty, tunele - aż przenieśli nas do Soplicowa, w szlachecką sielskość i ciepłą anielskość. Przedmaturalne schody zmienili w gładką tańca posadzkę, polityczne waśnie zmieniły barwę na przeźroczystą - nie było nic, prócz tradycji, emocji przemielonych na grację i iskier, rozświetlających wokół narodowego ducha. Spokojne, dystyngowane, posuwiste ruchy, gromadnie zaprowadziły nas ku końcowi, a mnie nasunęła się taka refleksja, że gdyby wszystko było prowadzone tak zgrabnie, jak ów polonez - maturzyści nie mieliby czego obawiać się w maju, a nasza krasa Trzebnica piękniałaby jeszcze dostojniej pod ZGODNĄ sztamą Urzędu Miasta i Starostwa. Tego życzę memu lubemu miastu.